Hallo allemaal,
Hij is af, en dat voelt heel vreemd. Alle Mystère-lapjes kunnen opgeborgen worden, wat zal dat een opruiming zijn, maar ja, er zullen weer nieuwe voor in de plaats komen. Dus echt opschieten doet dat natuurlijk niet.
Het was weer een hoop werk, dit laatste blok, weer zo'n grote, veel applicaties, veel borduurwerk, maar het was weer een feestje om te maken.En ik vind dit weer een héééle mooie!
Misschien moet ik de grote blauwe bloem toch nog afwerken met bruin, deze is van flanel, en die in het boek van wol. De mijne heeft geen afwerking meer nodig, maar misschien is wat bruin aan de rand toch mooier, net zoals ik het hart met beige is afgewerkt.
En nu ga ik even verder met de blokken van Leanne's House, die al zoveel jaar liggen te wachten. Ik had er helemaal geen zin meer in, en dacht al, dat het een nooit afgemaakte quilt zou worden, maar toen ik hem laatst bij Marijke zag, vond ik hem toch weer heel mooi, dus ik heb besloten, dat hij toch maar af moet komen. Ik hoop, dat ik dezelfde sfeer zal kunnen behouden als van de eerste 4 blokken, want sommige lapjes zijn voor andere quilts gebruikt. Maar wat ik over heb moet genoeg zijn, hoop ik.
Verder heb ik een borduurtje uit mijn nieuwe boek van Blackbird Design gemaakt, Ik weet nog niet of ik er net zoals in het boek een kussentje van ga maken, of hem in zal lijsten. Op de foto is hij een beetje scheef, maar dat komt door de foto.
Dan was ik ook nog even met Marijke en haar man bij de Stitch Cottage, heel gezellig met o.a. Bobbin in de tuin. Ik dacht, dat ik wat ik gekocht had op de foto had, maar niet dus. In ieder geval is het hart, dat door de vogels vastgehouden wordt, en het welkomstbordje op de deur van het grootste vogelhuisje daar gekocht.
Deze week ben ik ook bijna op mijn fiets overreden, ik kon de auto nog net ontwijken door naar rechts te sturen, waardoor ik gemeen kwam te vallen. Drie mensen kwamen me onder mijn fiets vandaan halen, doordat het een E-bike is, is hij erg zwaar. Wat heb je toch aardige mensen, één meneer liep nog een stukje met me mee en zette mijn stuur weer recht. Het eerste wat ik zei, toen ik begreep, dat ik niet doodgereden was, was: Gelukkig, ik leef nog. Maandag moet ik weer op de fiets naar Marijke, dat wordt even doorbijten, maar het moet wel, wat moet ik zonder fiets?
Tot volgende keer,
Groetjes,
Cisca
Hij is af, en dat voelt heel vreemd. Alle Mystère-lapjes kunnen opgeborgen worden, wat zal dat een opruiming zijn, maar ja, er zullen weer nieuwe voor in de plaats komen. Dus echt opschieten doet dat natuurlijk niet.
Het was weer een hoop werk, dit laatste blok, weer zo'n grote, veel applicaties, veel borduurwerk, maar het was weer een feestje om te maken.En ik vind dit weer een héééle mooie!
Misschien moet ik de grote blauwe bloem toch nog afwerken met bruin, deze is van flanel, en die in het boek van wol. De mijne heeft geen afwerking meer nodig, maar misschien is wat bruin aan de rand toch mooier, net zoals ik het hart met beige is afgewerkt.
En nu ga ik even verder met de blokken van Leanne's House, die al zoveel jaar liggen te wachten. Ik had er helemaal geen zin meer in, en dacht al, dat het een nooit afgemaakte quilt zou worden, maar toen ik hem laatst bij Marijke zag, vond ik hem toch weer heel mooi, dus ik heb besloten, dat hij toch maar af moet komen. Ik hoop, dat ik dezelfde sfeer zal kunnen behouden als van de eerste 4 blokken, want sommige lapjes zijn voor andere quilts gebruikt. Maar wat ik over heb moet genoeg zijn, hoop ik.
Verder heb ik een borduurtje uit mijn nieuwe boek van Blackbird Design gemaakt, Ik weet nog niet of ik er net zoals in het boek een kussentje van ga maken, of hem in zal lijsten. Op de foto is hij een beetje scheef, maar dat komt door de foto.
Dan was ik ook nog even met Marijke en haar man bij de Stitch Cottage, heel gezellig met o.a. Bobbin in de tuin. Ik dacht, dat ik wat ik gekocht had op de foto had, maar niet dus. In ieder geval is het hart, dat door de vogels vastgehouden wordt, en het welkomstbordje op de deur van het grootste vogelhuisje daar gekocht.
Deze week ben ik ook bijna op mijn fiets overreden, ik kon de auto nog net ontwijken door naar rechts te sturen, waardoor ik gemeen kwam te vallen. Drie mensen kwamen me onder mijn fiets vandaan halen, doordat het een E-bike is, is hij erg zwaar. Wat heb je toch aardige mensen, één meneer liep nog een stukje met me mee en zette mijn stuur weer recht. Het eerste wat ik zei, toen ik begreep, dat ik niet doodgereden was, was: Gelukkig, ik leef nog. Maandag moet ik weer op de fiets naar Marijke, dat wordt even doorbijten, maar het moet wel, wat moet ik zonder fiets?
Tot volgende keer,
Groetjes,
Cisca