Hallo allemaal,
Wat geniet ik van het quilten van de kippetjes. Tot nu toe nog geen zwerende vinger en het is zo ontspannend en blij makend om hem steeds mooier te zien worden! En wat ook leuk is: hij komt ruimschoots voor de Paasdagen af.
Gisteravond ook even het paashaasje afgemaakt, zodat die samen met het haasje en kippetje van vorig jaar alvast een beetje paassfeer in huis brengt,
Hier de leuke giveaway, die ik van lapjesfluisteraar Pauline heb gekregen (zie de namen onder de Farmerś Wife foto rechts). Veertig kleine lapjes van Moda's Clermont Farms, een hele mooie serie. Erbij een kaart met een prachtige quilt en een leuk klein stoffen hartje. Hartelijk bedankt, Pauline, zoals gezegd: ik heb er al een bestemming voor, maar dat komt (veel) later.
Verder staat mijn hoofd nog steeds naar de feestelijke dag van 1 april, toen DS 2 Colin, die cognitief gedragstherapeut is, zijn bul kreeg. Wat was dat leuk en wat waren we trots op hem. Het boek met zijn proefschrift hadden we al weken in huis, met op de kaft een foto van "Worry Dolls", die bij de Maya's gebruikt worden om kinderen, die piekeren en bang zijn, hun zorgen en angsten aan te laten vertellen en die ze onder hun kussen leggen, om 's nachts al hun zorgen weg te nemen. Z'n scriptie ging dus over piekeren, wat bij sommige mensen zo erg kan worden, dat ze het gevoel hebben, dat ze gek zullen worden. De dagen voorafgaand aan deze dag, is hij in verschillende radio- en televisieprogramma's geweest om erover te praten en o.a. ook AD en Telegraaf hebben er een artikel aan gewijd.
Hier staat hij, prachtig in rokkostuum, met zijn paranymfen en vriendin en Kim en Carly, voor Erasmus. Die nymfen, twee vrienden, moesten hem symbolisch bijstaan tijdens de ondervraging door de professoren. Dat waren niet de eersten de besten, twee van de universiteit van Amsterdam (de één in Klinische Psychologie en de ander in de Cognitieve Gedragsgstherapie) één van universiteit van Utrecht en de anderen van de Erasmus universiteit. Ze waren het er allemaal over eens, dat het uitzonderlijk is, dat een onderzoeker tegelijkertijd ook behandelaar is, wat in de praktijk natuurlijk heel goed uitpakt. Hij werd zelfs briljant genoemd en ze vroegen zich af, hoe hij het voor elkaar gekregen had, om in de jaren dat hij onderzoek deed en zijn scriptie schreef, ook behandelaar was, met anderen PsyQ had opgericht, nog een tijdje directeur ervan was, ook nog als docent aan de Erasmus universiteit werkte, boeken had geschreven en artikelen in vooraanstaande Amerikaanse (en Engelse?) bladen had mogen plaatsen. En dan ook nog volgende week de marathon van Rotterdam gaat lopen. En wat ze er niet bij zeiden: vader van twee kinderen was geworden en dat het op woensdag thuiswerkdag was, maar vooral pappadag! En wat ook niet onbelangrijk was: dat hij zo sympathiek was. Dat is misschien nog het allerbelangrijkst!
En moeder Cisca dacht er tijdens al die loftuitingen aan, dat hij door zijn kleuterjuf al "het zonnetje van de klas" werd genoemd.
Na de verdediging van zijn proefschrift "On the Diagnosis, Assessment, and Treatment of Generalized Anxiety Disorder", kortweg de piekerstoornis, kreeg hij uiteindelijk zijn bul uitgereikt, waarna aansluitend een receptie volgde en er 's avonds een feest bij hem thuis was, waar ook een paar profs van Erasmus aanwezig waren en waar één van hen ook nog een prachtig en geestig verhaal heeft gehouden. Daar bracht hij ter sprake, dat Colin het praten (en overal een antwoord op weten) van zijn vader, en het schrijven van zijn moeder had meegekregen. Daar had hij me op de receptie naar gevraagd, hij vroeg of Colin het praten van mij had. Nou, dat zeker niet, ik sta meestal met mijn mond vol tanden en weet pas later, wat ik had moeten zeggen. Schrijven doe ik iets beter dan praten, maar zo goed als hij ben ik natuurlijk lang niet, en zeker niet in het Engels. Maar dat verhaal heb ik helaas gemist, doordat ik al vroeger naar huis was gebracht.
Gelukkig had ik vrijdag een goede dag, zodat ik tijdens de plechtigheid niet al teveel pijn had en kon blijven zitten. Ik moet toch geopereerd worden, ik kom er niet onderuit. Het was wel even schrikken dat ik pas op 11 mei bij de neurochirurg terecht kan en daarna nog op de datum van de operatie moet wachten, maar ik sta wel op de reservelijst als er iemand uitvalt. Gelukkig heb ik nu een hometrainer, waar ik zoveel keer per dag een tijdje op kan fietsen, zodat de pijn weer een tijdje uit te houden is.
Tot slot nog even een foto van het laatste FW blok van vorige keer, die wel heel erg overbelicht was, en waarvan ik nu zie, dat hij nog steeds niet tot zijn recht komt.
Ik hoop, dat ik jullie niet teveel verveeld heb met mijn trotse verhaal, maar het voordeel is, dat jullie het over kunnen slaan, dat is het voordeel van het geschreven woord.
Tot volgende keer,
Liefs,
Cisca
Wat geniet ik van het quilten van de kippetjes. Tot nu toe nog geen zwerende vinger en het is zo ontspannend en blij makend om hem steeds mooier te zien worden! En wat ook leuk is: hij komt ruimschoots voor de Paasdagen af.
Gisteravond ook even het paashaasje afgemaakt, zodat die samen met het haasje en kippetje van vorig jaar alvast een beetje paassfeer in huis brengt,
Hier de leuke giveaway, die ik van lapjesfluisteraar Pauline heb gekregen (zie de namen onder de Farmerś Wife foto rechts). Veertig kleine lapjes van Moda's Clermont Farms, een hele mooie serie. Erbij een kaart met een prachtige quilt en een leuk klein stoffen hartje. Hartelijk bedankt, Pauline, zoals gezegd: ik heb er al een bestemming voor, maar dat komt (veel) later.
Verder staat mijn hoofd nog steeds naar de feestelijke dag van 1 april, toen DS 2 Colin, die cognitief gedragstherapeut is, zijn bul kreeg. Wat was dat leuk en wat waren we trots op hem. Het boek met zijn proefschrift hadden we al weken in huis, met op de kaft een foto van "Worry Dolls", die bij de Maya's gebruikt worden om kinderen, die piekeren en bang zijn, hun zorgen en angsten aan te laten vertellen en die ze onder hun kussen leggen, om 's nachts al hun zorgen weg te nemen. Z'n scriptie ging dus over piekeren, wat bij sommige mensen zo erg kan worden, dat ze het gevoel hebben, dat ze gek zullen worden. De dagen voorafgaand aan deze dag, is hij in verschillende radio- en televisieprogramma's geweest om erover te praten en o.a. ook AD en Telegraaf hebben er een artikel aan gewijd.
Hier staat hij, prachtig in rokkostuum, met zijn paranymfen en vriendin en Kim en Carly, voor Erasmus. Die nymfen, twee vrienden, moesten hem symbolisch bijstaan tijdens de ondervraging door de professoren. Dat waren niet de eersten de besten, twee van de universiteit van Amsterdam (de één in Klinische Psychologie en de ander in de Cognitieve Gedragsgstherapie) één van universiteit van Utrecht en de anderen van de Erasmus universiteit. Ze waren het er allemaal over eens, dat het uitzonderlijk is, dat een onderzoeker tegelijkertijd ook behandelaar is, wat in de praktijk natuurlijk heel goed uitpakt. Hij werd zelfs briljant genoemd en ze vroegen zich af, hoe hij het voor elkaar gekregen had, om in de jaren dat hij onderzoek deed en zijn scriptie schreef, ook behandelaar was, met anderen PsyQ had opgericht, nog een tijdje directeur ervan was, ook nog als docent aan de Erasmus universiteit werkte, boeken had geschreven en artikelen in vooraanstaande Amerikaanse (en Engelse?) bladen had mogen plaatsen. En dan ook nog volgende week de marathon van Rotterdam gaat lopen. En wat ze er niet bij zeiden: vader van twee kinderen was geworden en dat het op woensdag thuiswerkdag was, maar vooral pappadag! En wat ook niet onbelangrijk was: dat hij zo sympathiek was. Dat is misschien nog het allerbelangrijkst!
En moeder Cisca dacht er tijdens al die loftuitingen aan, dat hij door zijn kleuterjuf al "het zonnetje van de klas" werd genoemd.
Na de verdediging van zijn proefschrift "On the Diagnosis, Assessment, and Treatment of Generalized Anxiety Disorder", kortweg de piekerstoornis, kreeg hij uiteindelijk zijn bul uitgereikt, waarna aansluitend een receptie volgde en er 's avonds een feest bij hem thuis was, waar ook een paar profs van Erasmus aanwezig waren en waar één van hen ook nog een prachtig en geestig verhaal heeft gehouden. Daar bracht hij ter sprake, dat Colin het praten (en overal een antwoord op weten) van zijn vader, en het schrijven van zijn moeder had meegekregen. Daar had hij me op de receptie naar gevraagd, hij vroeg of Colin het praten van mij had. Nou, dat zeker niet, ik sta meestal met mijn mond vol tanden en weet pas later, wat ik had moeten zeggen. Schrijven doe ik iets beter dan praten, maar zo goed als hij ben ik natuurlijk lang niet, en zeker niet in het Engels. Maar dat verhaal heb ik helaas gemist, doordat ik al vroeger naar huis was gebracht.
Gelukkig had ik vrijdag een goede dag, zodat ik tijdens de plechtigheid niet al teveel pijn had en kon blijven zitten. Ik moet toch geopereerd worden, ik kom er niet onderuit. Het was wel even schrikken dat ik pas op 11 mei bij de neurochirurg terecht kan en daarna nog op de datum van de operatie moet wachten, maar ik sta wel op de reservelijst als er iemand uitvalt. Gelukkig heb ik nu een hometrainer, waar ik zoveel keer per dag een tijdje op kan fietsen, zodat de pijn weer een tijdje uit te houden is.
Tot slot nog even een foto van het laatste FW blok van vorige keer, die wel heel erg overbelicht was, en waarvan ik nu zie, dat hij nog steeds niet tot zijn recht komt.
Ik hoop, dat ik jullie niet teveel verveeld heb met mijn trotse verhaal, maar het voordeel is, dat jullie het over kunnen slaan, dat is het voordeel van het geschreven woord.
Tot volgende keer,
Liefs,
Cisca
